“Er is in die twee jaar maar één dag geweest dat ik heb gehuild toen ik hoorde dat ik dementie had. Nu proberen we het meeste uit de jaren te halen die we nog hebben samen.”
Samen plannen maken
De dochter van Sonja, Polly is weer thuis komen wonen, nadat ze voor haar studie in Tilburg op kamers was gaan wonen. “Ik heb het zelf ook heel moeilijk gehad. Daarom ben ik ook naar huis gekomen, en dat is heel goed geweest. We maken nu plannen samen voor de komende jaren. Gelukkig heeft mijn moeder een vorm van Alzheimer die zich niet heel agressief ontwikkelt. We gaan heel graag op vakantie samen, ja, ook nu ik de twintig al ruim gepasseerd ben. En we willen graag naar Pinkpop komend jaar, als dat weer kan. Vroeger mocht ze van haar eigen ouders niet, het is mooi om dat samen te kunnen doen.”
Veel schakelen zonder schakelingen
“Na de diagnose komt er een hele zoektocht, wat moet je nu”, zo vertelt haar man Paul. Voor een buitenstaander maakt Sonja een gezonde, fitte en vrolijke indruk. “Het zit vooral in het plannen. Het korte termijn geheugen werkt niet zoals het moet. Ze heeft moeite om dingen te plannen, om zaken op een rijtje te zetten. Ze moet veel schakelen, maar die schakelingen zijn weg. De regie in het huishouden is lastig, daar heeft Sonja wel moeite mee. Daar merk je het wel aan.”
Mooi herinneringen maken
“De levensverwachting voor de klassieke vorm van Alzheimer die ik heb, ligt tussen de 1 en 12 jaar”. zo weet Sonja. “Dus het enige verschil is dat ik weet hoe lang ik nog heb. Daarom hebben wij eigenlijk direct gezegd:
Dit is het, en we moeten nu vooral mooie herinneringen maken met elkaar. Normaal zeggen mensen: na mijn 67e ga ik reizen. Wij hebben gezegd: we wachten niet tot ons 67e. Je weet nooit wat er gaat gebeuren. Er kan best iets met de kinderen gebeuren, of met mijn man, dat weet je niet. Dus we laten alles los, we gaan genieten, en we gaan het beste ervan maken.”