Toen Edith te horen kreeg dat ze dementie heeft, werd ze naar huis gestuurd met de boodschap om haar zaken op orde te brengen. Helaas gebeurt dit nog te vaak wanneer iemand de diagnose dementie krijgt. Achteraf gezien heeft dit een grote invloed gehad op hoe Edith met haar dementie omging. Het duurde lang voordat iemand haar vertelde dat het oké is om plezier in het leven te hebben. Er ging een nieuwe wereld voor haar open. Edith was altijd al erg betrokken en had zich altijd al geroepen gevoeld om anderen te helpen. Ze besloot zich in te zetten voor andere mensen met dementie. Daar haalt Edith veel voldoening en waardering uit.
Edith realiseert zich inmiddels dat een diagnose dementie niet betekent dat het leven voorbij is. Volgens haar wordt er nooit gesproken over dat je goed met dementie kan leven. Voor haar diagnose had Edith nooit geschilderd of gedichten geschreven, maar inmiddels beschouwt ze zichzelf als een kunstenaar en dichter
“Het maakt me niet uit als niemand het leuk vindt wat ik doe, want ik voel me er eigenlijk goed bij, en dat had ik vroeger nooit.”
Dit is de boodschap die Edith graag wil meegeven aan anderen zoals zij.
“Dementie is niet het einde. We kunnen zelf dingen doen om beter te leven met dementie. We weten dat er ondersteuning is en dat er simpele dingen mogelijk zijn die ons helpen, zoals een wandeling in de natuur of het luisteren naar muziek. Dingen kunnen veranderen als we accepteren dat we dementie hebben en vooruitkijken”.